บ่นๆ ปนนอยๆ ในวันที่มึนๆ อึนๆ
.
อยากเล่าว่าจริงๆแล้ว บางวันก็ยังนอยอยู่นะ นอยอยู่เรื่อยๆ เลยหล่ะ ด้วยอายุวัย 40 กลางๆ ค่อนปลายอย่างเรา รู้สึกว่าเราแก่มากแล้วจริงๆด้วย จะมีชีวิตอยู่ได้อีกนานแค่นะ ไหนจะโรคที่อยู่กับเรา ทั้งเบาหวาน ทั้งสโตรค
.
สุดท้ายก็มาคิดอยู่ดีว่าพรุ่งนี้เราจะตื่นขึ้นมาไหม เราจะมีชีวิตอยู่อีกนานเท่าไหร่ ถ้าอยู่ดีๆ เราเกิดตายอยู่ในบ้านจะมีใครรู้ไหม คิดอะไรบ้าบอเต็มไปหมด
.
ณ วันนี้ ทำได้แค่พยายามดูแลตัวเองให้เต็มที่ พยายามมีความสุขกับสิ่งที่เราเป็น ภายใต้ข้อกำหนดของชีวิต พยายามให้กำลังใจตัวเอง พยายามทำให้ตัวเองไม่เครียดกับโรคที่เป็น
.
ไม่รู้หรอกว่าเรามีคุณค่ากับใครแค่ไหน แต่ท้ายที่สุดพยายามสร้างความสุขให้คนรอบๆตัว อยากทำให้ตัวเองมีประโยชน์กับคนอื่นมากที่สุด เท่าที่จะทำได้ ช่วยคนที่แย่กว่าเท่าที่เราช่วยได้ เท่าที่เราจะช่วยไหว เท่าที่กำลังจะพึงมี เพราะเหมือนจะเป็นสิ่งเดียวที่เราทำได้ด้วยพลังด้านบวกที่เรามีเหลืออยู่
.
ขี้บ่นเนอะ คนแก่อ่ะเนอะ 😅😅
Search